Nakład wyczerpany
Doktor Karol Marcinkowski. Wybrane listy i pisma z lat 1819–1846. Album
Bywało, że w chwilach gdy w Ojczyźnie nastawały czasy trudne i niebezpieczne, a szczególnie gdy następowało obniżenie wartości moralnych, wówczas starano się szukać postaci, które mogłyby stać się wzorem dla innych – cennym drogowskazem – który stanowiłby niezachwiany autorytet moralny. Obecność ludzi kierujących się zdrowymi zasadami wpływała dodatnio na samopoczucie mniej odpornych. W postaciach tych odnajdywali moc, która pozwalała dźwignąć się, by stawić czoła przeciwnościom. Do takich prawdziwych autorytetów należał wówczas i pozostał na zawsze Karol Marcinkowski. Jego życie i działalność zostały uwiecznione złotymi zgłoskami na kartach wielkopolskiej historii nauki, kultury i gospodarki. Wielkopolanom znany jest wyjątkowo dobrze, natomiast pozostałym Polakom raczej enigmatycznie.
Marcinkowski swoim życiem stworzył niemal niedościgniony wzorzec osobowości lekarskiej, był równocześnie prekursorem nowatorskich kierunków w medycynie poznańskiej, a zarazem jednym z najwybitniejszych społeczników i współorganizatorów nowoczesnego życia naukowego, gospodarczego i kulturalnego wielkopolskiego społeczeństwa. Od pierwszej połowy XIX stulecia aż do czasów współczesnych Karol Marcinkowski stał się wzorem dla wielu pokoleń lekarzy poznańskich. Starali się naśladować go niemal wszyscy najwybitniejsi lekarze wielkopolscy, m.in. powszechnie znani: Teofi l Matecki (1810–1886), Ludwik Gąsiorowski (1807–1863), Ignacy Zielewicz (1841–1917), Tomasz Drobnik (1858–1901), Heliodor Święcicki (1854–1923), Kazimierz Bross (1894–1939), Janusz Zeyland (1897–1944), Franciszek Witaszek (1908–1943) – aż po współczesnych lekarzy poznańskich na czele z Wiktorem Degą (1896–1995). Nie będzie więc przesadą stwierdzenie, że stale wysoki poziom etyczny medycyny wielkopolskiej ma swoje źródło w nieuświadomionym bądź uświadomionym oddziaływaniu autorytetu moralnego Karola Marcinkowskiego na poznańską społeczność lekarską.
Tę tajemnicę oddziaływania można wyjaśnić, odczytując testament intelektualny i społeczny, jaki pozostawił Marcinkowski następcom w swoich listach i pismach, które zgromadziliśmy w niniejszym dziele.
Marcinkowski swoim życiem stworzył niemal niedościgniony wzorzec osobowości lekarskiej, był równocześnie prekursorem nowatorskich kierunków w medycynie poznańskiej, a zarazem jednym z najwybitniejszych społeczników i współorganizatorów nowoczesnego życia naukowego, gospodarczego i kulturalnego wielkopolskiego społeczeństwa. Od pierwszej połowy XIX stulecia aż do czasów współczesnych Karol Marcinkowski stał się wzorem dla wielu pokoleń lekarzy poznańskich. Starali się naśladować go niemal wszyscy najwybitniejsi lekarze wielkopolscy, m.in. powszechnie znani: Teofi l Matecki (1810–1886), Ludwik Gąsiorowski (1807–1863), Ignacy Zielewicz (1841–1917), Tomasz Drobnik (1858–1901), Heliodor Święcicki (1854–1923), Kazimierz Bross (1894–1939), Janusz Zeyland (1897–1944), Franciszek Witaszek (1908–1943) – aż po współczesnych lekarzy poznańskich na czele z Wiktorem Degą (1896–1995). Nie będzie więc przesadą stwierdzenie, że stale wysoki poziom etyczny medycyny wielkopolskiej ma swoje źródło w nieuświadomionym bądź uświadomionym oddziaływaniu autorytetu moralnego Karola Marcinkowskiego na poznańską społeczność lekarską.
Tę tajemnicę oddziaływania można wyjaśnić, odczytując testament intelektualny i społeczny, jaki pozostawił Marcinkowski następcom w swoich listach i pismach, które zgromadziliśmy w niniejszym dziele.
Roman K. Meissner