Medycyno moja miłości

Z wprowadzenia

Autobiografia prof. dr. hab. n. med. Zygmunta Szmeji obejmuje okres od najwcześniejszego dzieciństwa do 2011 roku. Rozpoczyna się od wspomnień o rodzinie. Najsilniejszy wpływ wywarł na niego ojciec, pochodzący z  głęboko patriotycznej i prawej rodziny polskiej. Niezwykłą ?- nie tylko pod względem urody ?- osobą była matka, Niemka, która została Polką z  wyboru. Wątek polsko-niemiecki, zaskakujący i wymykający się stereotypowym interpretacjom, stale przewija się przez książkę, budując jej dramaturgię. Jej elementem jest wyniesione z I wojny światowej kalectwo ojca, które podczas kolejnej wojny staje się ceną, za którą zostaje ocalony brat Autora. Innym elementem dramaturgii są widziane oczyma dziecka sceny likwidacji getta radomskiego czy świadectwa starań o uwolnienie aresztowanych przez hitlerowców kolegów z Armii Krajowej. Podczas wojny wielu ludzi dało świadectwo, że o życie drugiego człowieka trzeba walczyć nawet za cenę swego zniesławienia.

W centrum uwagi Autora pozostają jednak nie tylko burzliwe wydarzenia, w jakie wikła go historia, ale przede wszystkim wartości moralne, które wpoili mu rodzice, zwłaszcza ojciec wywierający najsilniejszy wpływ na jego życie. Jasne rozeznawanie wartości i wojenna młodość dały Autorowi odwagę i hart ducha, pozwalające podjąć w wieku szesnastu lat studia lekarskie, a w wieku dwudziestu dwóch doktoryzować się.

Większą część książki zajmuje opis kariery zawodowej i naukowej profesora Zygmunta Szmeji. Zajmował się przede wszystkim onkologią laryngologiczną. Podróżował do prestiżowych klinik laryngologicznych, publikował, wygłaszał referaty na kongresach organizowanych na różnych kontynentach.

Kariera zawodowa odgrywała w życiu Profesora szczególną rolę. Jako pracownik Akademii Medycznej w Poznaniu był świadkiem organizacji od podstaw Kliniki Laryngologicznej, co było zasługą prof. Aleksandra Zakrzewskiego, a  następnie sam nadał jej działalności rangę międzynarodową. Z punktu widzenia historyka medycyny książka dostarcza cennej wiedzy o rozwoju akademickiej laryngologii w Poznaniu. Zawiera informacje o mistrzach, przyjaciołach i wychowankach Autora, a także nowatorskich technikach operacyjnych i trudnych przypadkach. Poświadcza dobrą współpracę lekarzy z zespołem pielęgniarskim. Przypomina nieznane epizody Poznańskiego Czerwca 1956 r. i dostarcza informacji mających wartość dla IPN.

Jest to książka, którą się dobrze czyta z uwagi na charakterystyczne dla Autora poczucie humoru i lekkość reporterskiego stylu. Niezwykłe zbiegi okoliczności, tragiczne wydarzenia i barwne anegdoty wypełniające życie Autora wydają się tworzyć scenariusz filmowy. Niniejsza książka wzbogaca biografistykę lekarską o świadectwo życia profesora Zygmunta Szmeji, zasłużonego klinicysty i nauczyciela akademickiego. Kto zacznie ją czytać, temu trudno będzie się od lektury oderwać.